طیبه توکلی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، ضمن تبریک سالروز ولادت باسعادت امام محمدتقی (ع) ابراز داشت: هر چند برخی مورخین در تاریخ دقیق تولد امام جواد (ع) اختلاف نظر دارند، اما آن چه مشهور است این که آن حضرت در دهم ماه رجب سال ۱۹۵ هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمده اند.
وی افزود: تعبیری پرمعنا از امام رضا (ع) درباره فرزندشان حضرت جوادالائمه (ع) وجود دارد که می‌فرمایند: "این فرزندی است که بزرگ‌تر و با برکت تر از او برای شیعیان ما به دنیا نیامده است.
عضو انجمن تاریخ پژوهان حوزه علمیه قم همچنین با اشاره به شرایط خاص دوران زندگانی و امامت حضرت جواد (ع) گفت: امام محمد تقی (ع) در سن ۹ سالگی به امامت رسیدند و لذا نخستین امامی هستند که در خردسالی به منصب پیشوایی امت دست یافتند و بر این اساس ایشان جوان‌ترین امام شیعه به شمار می‌روند و این خصوصیت جوانی حضرت بهترین و کامل‌ترین الگو برای همه شیعیان به خصوص نسل جوان است.
وی بیان داشت: مأمون عباسی پس از شهادت مظلومانه حضرت رضا (ع) به ظاهر و برای عوام فریبی می‌خواست از فرزندشان امام جواد (ع) دل جویی کند و لذا پیشنهاد ازدواج با دخترش ام الفضل را به حضرت داد که در حقیقت، نوعی اجبار ایشان قلمداد می‌شد و حضرت نیز البته از باب مصلحت مسلمین و شیعیان این امر را قبول کردند.
توکلی خاطرنشان کرد: البته باید توجه داشت که امام محمدتقی (ع) با هوشمندی و درایت نگذاشتند که در جریان زندگی با دختر مأمون، اهداف دستگاه طاغوت محقق شود، هر چند که مأمون نیز با شیطنت خاص خویش، از هیچ کوششی برای ضربه زدن به جایگاه حضرت جواد (ع) در بین مردم آن دوران فروگذار نمی‌کرد.
وی بیان داشت: به عنوان مثال وقتی خلیفه عباسی می‌خواست دخترش را به خانه حضرت بفرستد، دستور داد که جمع قابل توجهی از زیباترین کنیزان در مراسم دامادی حاضر شده و با جام‌های خاص و گران قیمت به استقبال ایشان بروند و حال آن که امام جواد (ع) در آن جا هیچ توجهی به کار و رفتار آن کنیزکان نداشت و همه به عینه دیدند که ایشان چقدر به این مسائل سخیف و مبتذل دنیوی بدون توجه است.
عضو هیئت علمی جامعه الزهرا (س) همچنین با اشاره به این که امام جواد (ع) از همان دوران کودکی به بخشندگی و پرهیزکاری و تواضع مشهور بودند، گفت: نقل است که در همان دوران کودکی ایشان، جمع قابل توجهی از محرومین و نیازمندان در مقابل منزل حضرت جمع می‌شدند و امام جواد (ع) با بخشندگی خاص خویش، نمی‌گذاشت کسی از در این خانه، دست خالی بازگردد.
